این حسین(ع) کیست که عالم همه دیوانه ی اوست

این چه شمعیست که جانها همه پروانه ی اوست

بنویسید به دیوار سکوت

عشق سرمایه هر انسان است

بنشانید به لب حرف قشنگ

حرف بد وسوسه شیطان است

وبدانید که فردا دیر است

واگر غصه بیاید امروز

تا همیشه دلتان نابود است

پس بسازید رهی را که کنون

تا ابد سوی صداقت برود

و بکارید به هر خانه گلی

که فقط بوی محبت بدهد

تو جام شوكران را سر كشيدي............ به ناگه از كنارم پر كشيدي

به دانه دانه اشك مادرانه ...................به آن انديشه هاي جاودانه

به قطره قطره خون عشق سوگند.... به سوز سينه هاي مانده در بند

دلم صد پاره شد بر خاك افتاد........... به قلبم از غمت صد چاك افتاد

بگو آنجا كه رفتي شاد هستي ؟‌ ......در آن سوي حيات آزاد هستي ؟

هواي نوجواني خاطرت هست؟‌ ..هنوزم عشق ميهن در سرت هست؟

بگو آنجا كه رفتي هرزه اي نيست؟. تبر تقدير سرو و سبزه اي نيست ؟‌

كسي دزد شعورت نيست آنجا ؟‌ ...........تجاوز به غرورت نيست آنجا ؟

خبر از گورهاي بي نشان هست؟‌ ....صداي ضجه هاي مادران هست ؟‌

بخوان همدرد من همنسل و همراه....... بخوان شعر مرا با حسرت و آه

دوباره اول مهر ست و پاييز..................... گلوي آسمان از بغض لبريز

من و ميزي كه خالي مانده از تو ..............و گلهايي كه پژمرده سر ميز

دخترک خندید و

پسرک ماتش برد !

که به چه دلهره از باغچه ی همسایه، سیب را دزدیده

باغبان از پی او تند دوید

به خیالش می خواست،

حرمت باغچه و دختر کم سالش را

از پسر پس گیرد !

غضب آلود به او غیظی کرد !

این وسط من بودم،

سیب دندان زده ای که روی خاک افتادم

من که پیغمبر عشقی معصوم،

بین دستان پر از دلهره ی یک عاشق

و لب و دندان ِ

تشنه ی کشف و پر از پرسش دختر بودم

و به خاک افتادم

چون رسولی ناکام !

هر دو را بغض ربود...

دخترک رفت ولی زیر لب این را می گفت:

" او یقیناً پی معشوق خودش می آید ! "

پسرک ماند ولی روی لبش زمزمه بود:

" مطمئناً که پشیمان شده بر می گردد ! "

سالهاست که پوسیده ام آرام آرام !

عشق قربانی مظلوم غرور است هنوز !

جسم من تجزیه شد ساده ولی ذرّاتم،

همه اندیشه کنان غرق در این پندارند:

این جدایی به خدا، رابطه با سیب نداشت

شاعر:اسم جواد نوروزی

اینم قسمت اخر این چند شعر که اززبان سیب هستش

من به تو خنديدم
چون كه مي دانستم
تو به چه دلهره از باغچه ی همسايه سيب را دزديدي
پدرم از پي تو تند دويد
و نمي دانستي باغبان باغچه همسايه
پدر پير من است
من به تو خنديدم
تا كه با خنده خود پاسخ عشق تو را خالصانه بدهم
بغض چشمان تو ليك
لرزه انداخت به دستان من و
سيب دندان زده از دست من افتاد به خاك
دل من گفت: برو
چون نمي خواست به خاطر بسپارد
گريه تلخ تو را
و من رفتم و هنوز
سالهاست كه در ذهن من آرام آرام
حيرت و بغض تو تكرار كنان
مي دهد آزارم
و من انديشه كنان غرق در اين پندارم
كه چه مي شد اگر باغچه خانه ما سيب نداشت

ین شعر پسرک یک جواب هم از طرف خانم فرخزاد داره که بعدا جوابشو حتما میذارم

تو به من خنديدي و نمي دانستي

من به چه دلهره از باغچه همسايه سيب را دزديدم

باغبان از پي من تند دويد

سيب را دست تو ديد

غضب آلود به من كرد نگاه

سيب دندان زده از دست تو افتاد به خاك

و تو رفتي و هنوز،

سالهاست كه در گوش من آرام آرام

خش خش گام تو تكرار كنان مي دهد آزارم

و من انديشه كنان غرق در اين پندارم

كه چرا باغچه كوچك ما سيب نداشت

شعر از*حمید مصدق*

خاطرات خیلی عجیبند ....

گاهی اوقات می خندیم به روزهای که گریه می کردیم ....

گاهی گریه می کنیم به یاد روزهایی که می خندیدیم ..

بگو بدونم امروز حال تو چطوره؟

یا

گفتم نرو پرپر میشم
گفتی: میخوام رها باشم
گفتم: آخه عاشق شدم
گفتی:میخوام تنها باشم
گفتم: دلم
گفتی: بسوز
گفتی: یه عمری باز هنوز
گفتم: پس عمرم چی میشه
گفتی: هدر شد شب و روز
گفتم: آخه داغون میشم
گفتی: به من خوش میگذره
گفتم: بیا چشمام تویی
گفتی: آخر کی میخره
گفتم: منو جنس میبینی؟
گفتی: آره بی قیمتی
گفتم: یه روز کسی بودم
با من نکن بی حرمتی
گفتم: صدام میمیره باز
گفتی: با درد بسوز بساز
گفتم : حالا که پیر شدم
گفتی: که از تو سیر شدم
گفتم: تمنا میکنم
گفتی: میخوام خردت کنم
گفتم: بیا بشکن تنو
گفتی: فراموش کن منو

بغض نکن گریه نکن اگرچه غم کشیده ای

فقط برای من بگو خواب بدی که دیده ای

اگر که اعتماد تو به دست این و ان کم است

تکیه به شانه ام بده که مثل سخره محکم است

به پای صحبتم بشین فقط ترانه گوش کن

جام به جان من بزن جان مرا تو نوش کن

تورا به شعر میکشم چو واژه پیش میروی

مرگ فرا نمیرسد تو تازه خلق میشوی

تو درشب تولدت به شعله فوت میکنی

به چشم من که میرسی فقط سکوت میکنی

اگر کسی در دل توست بگو کنار میروم..

گناه کن!به جای تو برسر دار میروم...